The thread of the project’s course was the capture of the inner confrontation between the meeting of the desire of the adult ego with the dreams of the child we once were.
When do we really stop trusting the images of our dreams and when do we forget our dreams?
Many times we do not remember the dreams of our childhood and because we do not remember them, we think that these dreams never existed.
Dreams here, become images in a journey that starts from the unfulfilled and the childhood fantasy ending in the adult reality and the view of the past through the present.
Intermediate stations : The unfulfilled – In fantasy – Playing with her – Trying on roles – Distancing, stepping out of fantasy – Wondering: then or now? – Mature view, reconciliation.
But the most important thing is that this journey becomes a springboard to finally discover, that the child we once were continues to live inside us and to claim the fulfillment of dreams, giving meaning to our journey till the end!
“Because what else is human existence but a series of steps in a vast, abstract, incomplete masterpiece”.
Vladimir Nabokov
Tο παιδί μέσα μας
10 φωτογραφικές στιγμές 10 διαφορετικές ιστορίες του ίδιου προσώπου χαρτογραφούν το παιδικό όνειρο.
Νήμα της πορείας του πρότζεκτ, η αποτύπωση της εσώτερης αναμέτρησης ανάμεσα στη συνάντηση της επιθυμίας του ενήλικου εγώ με τα όνειρα του παιδιού που υπήρξαμε κάποτε.
Πολλές φορές δεν θυμόμαστε τα όνειρα της παιδικής μας ηλικίας και επειδή δεν τα θυμόμαστε, ισχυριζόμαστε πως αυτά τα όνειρα δεν υπήρξαν ποτέ. Πότε αλήθεια σταματάμε να εμπιστευόμαστε τις εικόνες των ονείρων μας και πότε*γιατί ξεχνάμε τα όνειρά μας?
Τα όνειρα εδώ, γίνονται εικόνες σε ένα ταξίδι που ξεκινά από το ανεκπλήρωτο και την παιδική φαντασίωση καταλήγοντας στην ενήλικη πραγματικότητα και τη θέαση του τότε, μέσα από το τώρα.
Ενδιάμεσοι σταθμοί : (Το ανεκπλήρωτο – Μέσα στη φαντασίωση – Παίζοντας μαζί της – Δοκιμάζοντας τους ρόλους-Αποστασιοποίηση, βγαίνοντας έξω από τη φαντασίωση – Αναρωτώμενη: τότε ή τώρα;-Βλέμμα κατά πρόσωπο- Θέαση του τότε μέσα από το τώρα – Ρωγμή με το τότε – Ώριμη θέαση, συμφιλίωση).
Το σημαντικότερο όμως είναι πως το ταξίδι αυτό γίνεται εφαλτήριο να ανακαλύψει κανείς εντέλει, πως το παιδί που κάποτε υπήρξαμε συνεχίζει να ζει μέσα μας και να διεκδικεί την εκπλήρωση των ονείρων, νοηματοδοτώντας την πορεία μας έως το τέλος!
«Γιατί τι άλλο είναι η ανθρώπινη ύπαρξη παρά μια σειρά από χνάρια σε ένα απέραντο, αφηρημένο, ανολοκλήρωτο αριστούργημα»
(…Ναμπόκοφ…).
