“Κήπος μυστικός”
Το έργο “Κήπος μυστικός” γεννήθηκε από μια εσωτερική ανάγκη να αγγίξω την έννοια της αναγέννησης — όχι ως ιδέα, αλλά ως βίωμα.
Το γυναικείο στήθος που φωτογραφίζω δεν είναι μόνο το σώμα μου. Είναι μνήμη, φροντίδα, τραύμα και θεραπεία.
Ένας τόπος που κουβαλά ιστορίες, σιωπές και επιθυμίες. Το περιβάλλω με άνθη αμυγδαλιάς — το πρώτο σημάδι της άνοιξης, εκείνο που τολμά να ανθίσει ενώ γύρω του ακόμα βασιλεύει ο χειμώνας.
Μέσα από αυτό το φωτογραφικό δίπτυχο, μιλώ για την ανθεκτικότητα του σώματος και της ψυχής. Για τη δύναμη που γεννιέται μέσα από την έκθεση, τη φύση, την τρυφερότητα και την ευαλωτότητα.
Για εκείνη τη σπάνια στιγμή που, με έναν τρόπο βαθιά ανθρώπινο, ξαναγινόμαστε στα δύσκολα. Ξαναρχίζουμε. Αναγεννιόμαστε.
«Ένα γεγονός σαν αστραπή, γίνεται εικόνα και η αγκαλιά της μπόρας μονόδρομος.
Είναι η μέρα που το γαλάζιο του ουρανού μου γκριζάρει και τα όνειρα βάζουν άνω τελεία. Κοιτάζοντας όμως γύρω μου και αφουγκραζόμενη τη φύση, θέλω μόνο να της μοιάσω…
Η στιγμή που βλέπω τις μυγδαλιές ανθισμένες είναι η στιγμή που πλημμυρίζω αισιοδοξία. Γιατί η φύση διδάσκει πως οι ψυχές μας ανθίζουν ακόμη και σε δύσκολους καιρούς, σε χιόνια, σε κρύο, όπως εκείνη!
Και έτσι να ανθίσω εύχομαι, καινούρια ρόδα να γεννώ από το μέρος της καρδιάς που θα μοσχοβολούν ελπίδα…
Γιατί η Άνοιξη πάντα έρχεται στην ώρα της, αρκεί να την περιμένεις…
κι ας είναι και Γενάρης,
έχει και εκείνος χρώματα!»
